Certas formas de sistema parlamentar e de sistema eleitoral (as existentes en España) favorecen o partido en detrimento de unha relación cercana entre o deputado e o seu eleitorado, o que eleva inescapablemente a sua responsabilidade.
O feito de o deputado subordinarse ao seu partido, prestando contas máis a él que a unha circunscripción, fai que o partido político sexa un dos elementos centrais máis fortes da configuración política no noso país. Daí a importancia que ten que os seus líderes sexan responsables perante o pobo e o Estado, a través de unha boa vocación gobernativa ao servizo da cidadanía, deixando ás veces as doutrinas do programa de partido de lado cando o interese común o requer, tomando así decisións e preferencias que afectan a súa prevalencia no poder. Cando un líder fai isto só cando a presión de colegas estranxeiros é insustentáble, a súa responsabilidade perante o pobo e o Estado fica en cuestión.
Por iso, desgrazadamente vivimos malos tempos para a política (ainda que exista a esperanza de que de grandes retos surxan grandes solucións). Algúns dos académicos mais destacados no último século que se dedicaron ao estudo das teorías da democracia (Schumpeter, Lipset, etc...), coindicían nun punto importante para o funcionamento dunha democracia estable: bos líderes e ben formados, con un sentido de vocación, de servizo público, e de virtude cívica, tanto nos gobernos como nas oposicións, dende onde tamén se contribúe á lexislación.
O cuadro actual non nos mostra moitas destas características. Por un lado, os líderes do executivo pecaron de irresponsabilidade, non só coa política económica que agravou a crise dolorosamente, senón co impulso que deron a certas temáticas mais destructivas que constructivas, que axudaron a fracturar a sociedade e a fraxilizar a democracia. Isto valía para conseguir algúns votos mentres a situación económica era virtualmente positiva. Non sempre foron os temas con contido moral ou fracturante o problema – pois merecen ser debatidos – , polo contrario, foi o tacto co que estes foron tratados polas élites. Por exemplo, un líder da cúpula gubernamental non debería nunca acusar en público a un poder xudiciario independente de franquista. Isto é inconsecuente, incoerente e irresponsable, mais propio de un militante das xuventudes partidarias que de un ministro.
Por outro lado, os líderes da oposición, alén de non saber xerir o debate, acusan tamén unha falta de lideranza sólida, probándose incapaces de afirmarse como unha alternativa completa para os votantes do medio, dos cais depende o resultado eleitoral. As últimas semanas de crise foron unha oportunidade para conectar e enraizarse no público de forma mais natural e duradoura. Non foron capaces tampouco de promover un proxecto mais claro e que chegue a todo o mundo, e defender con mais efectividade os valores da dereita.
Por isto, mentres os presupostos socio-económicos que garanten estabilidade no sistema democrático enfraquecen con esta crise multi-sectorial, os líderes actuais non axudan a equilibrar este defeito. Unha boa lideranza é un pilar fundamental para resolver os problemas que se nos están presentando, non só pola sua eficiencia e o seu trabalho, mais também pola confianza que poden inspirar a unha grande parte dos cidadáns.
Chama a atención, porén, que a semana pasada, o señor José Bono manifestase que o país precisa mais homes de Estado e menos homes de partido (parafraseando unhas declaracións de Durán i Lleida a RNE uns meses atrás), comparando a coraxe de Zapatero coa de Winston Churchill. Desto último só podo dicir que é unha pequena falta de respeito – ou un chiste – á memoria deste líder e aos británicos (despois do “jilipollas integral” que lle dedicou a Blair, Bono non debe ter moitos fans na Inglaterra). Do primeiro, é unha pena que non llo dixera ao seu xefe de partido fai cinco anos, en vez de esperar a chamada de Obama, Merkel e compañía. Aforraríamos mais dun disgusto.
O feito de o deputado subordinarse ao seu partido, prestando contas máis a él que a unha circunscripción, fai que o partido político sexa un dos elementos centrais máis fortes da configuración política no noso país. Daí a importancia que ten que os seus líderes sexan responsables perante o pobo e o Estado, a través de unha boa vocación gobernativa ao servizo da cidadanía, deixando ás veces as doutrinas do programa de partido de lado cando o interese común o requer, tomando así decisións e preferencias que afectan a súa prevalencia no poder. Cando un líder fai isto só cando a presión de colegas estranxeiros é insustentáble, a súa responsabilidade perante o pobo e o Estado fica en cuestión.
Por iso, desgrazadamente vivimos malos tempos para a política (ainda que exista a esperanza de que de grandes retos surxan grandes solucións). Algúns dos académicos mais destacados no último século que se dedicaron ao estudo das teorías da democracia (Schumpeter, Lipset, etc...), coindicían nun punto importante para o funcionamento dunha democracia estable: bos líderes e ben formados, con un sentido de vocación, de servizo público, e de virtude cívica, tanto nos gobernos como nas oposicións, dende onde tamén se contribúe á lexislación.
O cuadro actual non nos mostra moitas destas características. Por un lado, os líderes do executivo pecaron de irresponsabilidade, non só coa política económica que agravou a crise dolorosamente, senón co impulso que deron a certas temáticas mais destructivas que constructivas, que axudaron a fracturar a sociedade e a fraxilizar a democracia. Isto valía para conseguir algúns votos mentres a situación económica era virtualmente positiva. Non sempre foron os temas con contido moral ou fracturante o problema – pois merecen ser debatidos – , polo contrario, foi o tacto co que estes foron tratados polas élites. Por exemplo, un líder da cúpula gubernamental non debería nunca acusar en público a un poder xudiciario independente de franquista. Isto é inconsecuente, incoerente e irresponsable, mais propio de un militante das xuventudes partidarias que de un ministro.
Por outro lado, os líderes da oposición, alén de non saber xerir o debate, acusan tamén unha falta de lideranza sólida, probándose incapaces de afirmarse como unha alternativa completa para os votantes do medio, dos cais depende o resultado eleitoral. As últimas semanas de crise foron unha oportunidade para conectar e enraizarse no público de forma mais natural e duradoura. Non foron capaces tampouco de promover un proxecto mais claro e que chegue a todo o mundo, e defender con mais efectividade os valores da dereita.
Por isto, mentres os presupostos socio-económicos que garanten estabilidade no sistema democrático enfraquecen con esta crise multi-sectorial, os líderes actuais non axudan a equilibrar este defeito. Unha boa lideranza é un pilar fundamental para resolver os problemas que se nos están presentando, non só pola sua eficiencia e o seu trabalho, mais também pola confianza que poden inspirar a unha grande parte dos cidadáns.
Chama a atención, porén, que a semana pasada, o señor José Bono manifestase que o país precisa mais homes de Estado e menos homes de partido (parafraseando unhas declaracións de Durán i Lleida a RNE uns meses atrás), comparando a coraxe de Zapatero coa de Winston Churchill. Desto último só podo dicir que é unha pequena falta de respeito – ou un chiste – á memoria deste líder e aos británicos (despois do “jilipollas integral” que lle dedicou a Blair, Bono non debe ter moitos fans na Inglaterra). Do primeiro, é unha pena que non llo dixera ao seu xefe de partido fai cinco anos, en vez de esperar a chamada de Obama, Merkel e compañía. Aforraríamos mais dun disgusto.
No comments:
Post a Comment