Jul 14, 2010

Traição entre carecas

Empatia entre carecas (calvos)

A calvície une. Eu vou-me apercebendo disso aos poucos. Talvez a unidade da Espanha seja um tema mais fácil se for confiado a espanhois carecas.

Jul 12, 2010

Métafora de la vida y la pelota

— "He aquí tres palos sobre el suelo, y una pelota. Si os proponéis meter esa pelota por el rectángulo que esos palos forman con el suelo, calcularéis que resulta posible sin ningún trabajo. Ocurrirá, sin embargo, que frente a vosotros surgirán otros tantos, rabiosamente empeñados en que no llevéis a cabo esa acción que a nadie perjudica y que os llenaría de sano júbilo. Si esto acaece con algo tan fútil, imaginaos lo que os sucederá en una oposiciones, en un negocio, en cuanto deseéis para vuestro beneficio o vuestro placer. La vida ha sido hecha fácil, mas los hombres la entorpecemos y complicamos. (...) Y el entusiasmo de la multitud ante el fútbol no está sino compuesto por el lastimado coraje con que cada individuo, irritado por la competencia, entorpecido por obstáculos implacables, asiente: "¡Es verdad, es verdad; tampoco a mí me dejan hacer gol en la vida!".
Wenceslao Fernández Flórez (A Corunha, 1885- Madrid, 1965)

Los locos y los listos



En estos momentos, y creo que esto se da en muchos países, existen dos tipos de personas. Los que critican que un Campeonato del Mundo de fútbol haga con la gente se vuelva loca y olvide los problemas que la sociedad de ese país tiene, y por otro lado, los que disfrutan del momento y olvidan los problemas que la misma sociedad tiene – y que ellos propios tienen. No sé que opción es la más correcta, aunque yo soy de los segundos. Contando los problemas de España (terrorismo, separatismo, nacionalismo(s), desempleo, complejos para lidiar con su propia historia, corrupción, fricción social, descuento para abortos a través del carnet joven a niñas de 16 años, etc...), sinceramente, me alegra tener la posibilidad de ver a casi todo el mundo, izquierda y derecha, blanco y negro, sonreír otra vez por unos días. Y también a mí me han hecho sonreír, a pesar de la profunda resaca de hoy lunes... Creo que tanto un peón o un ingeniero gallego, como un ejecutivo o un tabernero catalán han ido a trabajar con esa resaca alegre.
Seguro que los que critican la fiebre futbolística planetaria (aparte de que no les gusta el fútbol) tendrán otros hobbies que les hagan abstraerse de los problemas reales por un rato (música, lectura, jardinería, masajes tailandeses, hachis, sesiones intensas de yoga y meditación). Y obviamente no es de extrañar.
Y espero que el trofeo nos traiga unos días relajados en los que se hable poco de independencias, nacionalismos y cosas del género. Entre otras cosas porque en unos días estaré allí.
Así que... VIVA EL FÚTBOL, EL TENIS, EL BALONCESTO.... y que VIVAN LAS MADRES QUE PARIERON A LOS CAMPEONES DEL MUNDO!!!!

YA SON EL MEJOR EQUIPO DEL MUNDO

Después de cosas como estas...




LLegaron estas...



Y gracias al diario Marca por las fotos que tan gentilmente he tomado prestadas...

Jul 8, 2010

Como tenho saudades da minha terra galega...


A Seguir haciendo historia!!


Lo consiguieron otra vez. Con Puyol fusilando de cabeza en un corner al portero alemán, y reeditando el 1-0 de la victoria en la final de la Eurocopa. Pasando por encima a una Alemania que desde el 4-0 a Argentina o los tres goles a Inglaterra se erigió como favorita. Claro que aún no habían jugado contra La Roja! Es muy probable que sean el equipo que despliega el mejor fútbol del mundo. El domingo veremos si es realmente el mejor equipo.
A SEGUIR HACIENDO HISTORIA

Jul 5, 2010

Comentário do dia no jornal "i"

O melhor comentário
“Vocês acham que a situação de Portugal não está das melhores? Pois aqui no Brasil 90% da população nunca tirou férias, ou no máximo vão até a praia mais próxima. Apesar do nosso presidente adorar viajar pela Europa para dizer o quanto o Brasil é óptimo, milhares de pessoas vivem sem saneamento básico e infra-estruturas mínimas. Quem vive em São Paulo e Rio de Janeiro e tem um salário razoável, pode se contentar em ter uma infra-estrutura decente, mas sem sonhar com Egipto, Europa e afins, pois regalias como estas são destinadas a apenas 1% da população brasileira. Então caros amigos, fiquem felizes em desfrutar do Algarve, que é lindo.”
por Adriana Dri

Jul 4, 2010

Nadal, campeón de Wimbledon 2010: la leyenda crece


The legend grows, the amount of great titles increases, and still, he never gives up his politeness, humility and good manners.


Not to say anything about his forehand (probably the best in history)...

Nadal se afirma en el número 1 del ranking mundial haciendo historia. Después de ganar el quinto Roland Garros, gana su segundo Wimbledon. Falta el US Open para completar victorias en los 4 Grand Slam. Y como siga así – tiene 24 primaveras – va a seguir rompiendo records.


De momento, es un placer verle jugar y ser testigo de su actitud sobria, simpática y humilde, que contrasta con su agresividad y sus insuperables golpes en la cancha de tenis!!!

VAMOS RAFA!

Ahora, en semifinales a por Alemania (Dios mediante!)


Al final, la periodista deportiva más atractiva del mundo nos está dando buena suerte (al contrario de las estupideces que decían en la portada del tan serio The Times). Aunque claro está, que sin el equipo que hay, y el juego ya tan característico, bello, y único de la selección, no estarían en semifinales. Lo decía Aragonés, si se le consigue robar la bola, España sufre. Pero hasta ahora, eso no ha sucedido, y la posesión española no solo destaca por sus números sino por su calidad. Sin esas individualidades que construyen ese equipo, y que hacen que cada pase sea extremadamente preciso, al igual que cada control y cada media vuelta al recibirlo, España sería un equipo bueno, pero normal. Sin embargo, son esas características, esa delicadeza y finura con la que tratan el balón y lo circulan hasta llegar al área contraria, que hacen del fútbol español de esta generación un paradigma para no olvidar. Y aún encima, Sara Carbonero a pie de campo! (sin menospreciar el bigote de Del Bosque).
Ahora llega el partido más difícil del mundial, quizás – para ambos equipos – más difícil que la final. Alemania viene de destrozar a Argentina con un juego impecable y de una calidad extrema, así que, a poner velitas!
PD. A quien diga que el juego de la selección es una copia del fútbol del Barcelona de Guardiola, les recomiendo que revean los partidos de la última Eurocopa, de la selección de Luis Aragonés (en el tiempo en el que el Barcelona aún era entrenado por Rikjaard, si no me acuerdo mal).

Jul 2, 2010

Reflexión sobre unha crítica: Feijoó cara Madrid?

En política (e obviamente en democracia), a crítica libre é unha ferramenta fundamental para manter un certo control sobre o poder, minimizando as posibilidades do seu abuso por parte de quen con él lida diariamente. A crítica e a libre expresión son sobre todo unha peza chave nas máns da oposición, en primeiro lugar, e na comunicación social, en segundo. É así por ser estas dúas as que, por dedicarse á política full-time, contan con información privilexiada, que o eleitorado común (en terceiro lugar) ignora racionalmente por diversas circunstancias inevitables.
Infelizmente, a crítica tamén sofre abusos, sobre todo cando serve como arma hipócrita e demagoga, tanto a un executivo como a unha oposición. Aspirantes a concelleiros ou conselleiros, ou ás veces simplemente comentadores, costuman criticar decisións ou feitos políticos sen análizalos ou reflexionar sobre eles. Critícanse, básicamente, non por ser boas ou mediocres, senón por ser feitas por “estes” ou “aqueles”. Na feroz competencia política entre partidos no noso país non hai tempo nin disposición para un código moral estricto, onde a crítica sexa feita ás ideas inadecuadas para a cidadanía, e non ás persoas por chamarse Xoán ou Pedro –criticar as segundas requer menos traballo e costuma ser mais popular e efectivo nas urnas, ainda que menos fructífero nas obras.
No mesmo ámbito e tendo en mente un tema concreto, chámame a atención unha das críticas ao noso presidente Feijoó, crítica que ten atraído bastante forza nunha parte da opinión pública – e que me parece absurda. A afirmación que flutúa polo ambiente consiste en que Feijoó fai todo o que fai pensando en Madrid, noutras palabras, que Galicia é “unha ferramenta política para proxectar a sua imaxe en Madrid”. Como crítica, non me parece lóxica; como afirmación, diría que oxalá iso fose certo. Sendo que Feijoó traballou toda a súa vida na cousa pública, e muito tempo na política dentro do PP, con sede en Madrid, sería algo totalmente lexítimo que a súa progresión normal sexa esa. Ademais (lonxe de eu saber as intencións do señor Feijoó), creo que calquera de nós que teña un emprego no que hai posibilidades de progresar, tentaría cumprir o seu deber da mellor forma posible, ou sexa, dando o máximo. Un presidente autonómico que non fai os deberes, que non ten unha xestión eficiente, unha lideranza responsable, e un apoio popular sólido, podería pensar en Madrid para outras cousas, pero non certamente para liderar un partido a nivel nacional. O feito de que exista a posibilidade de un líder autonómico aspirar realmente a tornarse o líder nacional na próxima xeración contribúe positivamente a que este se esforce para facer as cousas na súa comunidade non só suficiente ben, senón mellor que ben. Outra cousa é que se consiga ou non, mais ainda así, esa crítica específica non ten razón de ser. Por outro lado, creo que as diverxencias entre Rajoy e Feijoó durante o caso das caixas permitiron ver e comprobar, a quen quixese velo, a autonomía deste último perante a sede da rúa Génova (non foi así co PSG-PSOE).
Quen non ten aspiracións ou obxectivos dese tipo, tal vez sexan os seis alcaldes “populares” na comunidade de Madrid, que, segundo El Mundo, reciben arredor de 100 mil euros brutos anuais. Vai ser que, finalmente, a austeridade de Feijoó sí teña algún valor.