Aug 24, 2010

Record de Compostelas


Buenas noticias para el mundo entero desde Galicia. Record de Compostelas: 2200 en un día, el 13 de agosto, y 7500 en tres días.
La fe hace caminar, y el esfuerzo tiene su recompensa, por mucho que otros lo nieguen y se busquen otras vías no honestas ni honradas para enriquecerse. El Camino de Santiago es la prueba sólida de que esta fe está más viva que nunca, y de que la riqueza fundamental en esta vida no es material.

Finalmente libres


Albert Vilalta y Roque Pasqual fueron liberados por Al Qaeda en el Magreb Islámico después de ser secuestrados el pasado 29 de Noviembre (junto con otra cooperadora que ya había sido liberada hace unos meses). Obviamente, como mencionaron, fue un gran día para ellos. No podía ser menos. El negociador ha asegurado que hubo momentos en el que casi daba sus vidas por perdidas. Albert Vilalta, con muletas, había recibido tres disparos en la pierna en el momento del secuestro, y sus vidas, corrieron serio peligro cuando algunos de los involucrados en el secuestro, poco pacientes, pidieron la muerte de los catalanes después de que las fuerzas de seguridad francesas intentasen liberar por la fuerza un rehén galo que acabó siendo decapitado.


Las cantidades que el gobierno de Zapatero ha abonado a los terroristas no han trascendido todavía, aunque se calcula que son desorbitantes. Además de esto, el gobierno de Mauritania ha colaborado con el indulto y trueque de un mercenario de Al Qaeda.


Aug 20, 2010

El bigotitos en Melilla


Con todo lo que está cayendo. Joder, y este tipo de la tableta de chocolate, qué pesado, cómo se le ocurre visitar Melilla? Como se le ocurre abrir la boca? Con certeza, tenía que haber quedado en casa y no decir ni pío. Aún encima lleva al yogurín de su hijo de veintipocos, que parece tan facha como su padre. Qué huevos le echa! Y va y dice el tío que Melilla está entre la dejadez de unos y el acoso de otros... qué cara! Qué desfachatez! El gobierno ya iba a ir un día de esos, pero por razones de agenda no pudo. No saben que agosto es el mes de vacaciones y que todo va más lento? Además, ya estaban gestionando la crisis diplomática... hay que dejarles manejar los tiempos. El gobierno marroquí nunca nos haría ningún mal. Con la que está cayendo y un tipo bigotudo que no es nada ni nadie va allí como persona libre que es y mete la pata. Casi rompe las negociaciones, que de hecho estaban a ocurrir... y no digo las del Rey... que también, mira que éste llamar a su colega marroquí el Mohammed no sé cuantas... no entiende que les quita protagonismo y que los contactos eran inminentes!
Es que Pepinho tiene razón, y con eso coincide un tal ministro de Comunicación marroquí, claro... menudo gesto desleal del Josemari!..es una total deslealtad al país y al planetario gobierno español que nunca hace nada mal! El bigotes de los cojones nunca visitó Melilla de presidente y va ahora... será caradura! Habría que prohibir a ex-presidentes realizar este tipo de viajes... la libertad no es para eso, los blancos y los pajines no anduvieron durante años a pegar pósteres en la calle para defender ese tipo de libertad! La próxima vez le desviamos el vuelo a las Bahamas...
Bueno, y ahora la nota seria. Es una lástima que el ministro de Fomento José Blanco comparta la opinión en su totalidad con el ministro de un país que reclama Ceuta, Melilla y los Perejiles como suyos. Es una pena, que para hacer gala de “efectismo político”, Blanco mienta y diga que el bigotes (Aznar) nunca haya acudido a Melilla como presidente del Gobierno, cuando lo hizo dos veces en 8 años (Felipe nunca lo hizo). Ahora hasta el Financial Times dice que el ex-presidente pepero nunca visitó Melilla como jefe. Misión cumplida!
Es una pena que un gesto de apoyo y de expresión libre, y de presencia sea calificado como desleal al país (sea de quien fuere). Y es que para Blanco, el país es el PSOE. Donde se echan raíces para siempre. Ah, y en qué otros lugares confunden el país con el partido?

Aug 8, 2010

Baloncesto

La selección española de baloncesto volvió ayer al País Vasco (a una parte de su país) después de la aparente prohibición por 22 años. Con victoria sobre Lituania en un amistoso de preparación para el mundial, a finales de este mes. Y es que la afición baloncestística vasca, así como en ciclismo, es de las mejores del mundo.
Hubo silbidos al himno, pero eso ya forma parte del ritual habitual. Creo que la noticia sería que no los hubiese.
Ahora, la otra Roja, (vigente campeona del mundo y de Europa, no se olviden!), a ensayar para el próximo título! Rudy, Ricky, la Bomba y cia. (con el gallego Fran Vázquez) nos harán vibrar.

Subam aquela montanha


Carnota, Monte Pindo (640 m.)

O chándal da Revolución


Fidel voltou a vestir as súas camisas verde oliveira, iso sí, sen galóns, nestes días nos que empañóu coa súa pesada presenza as agridoces noticias que proviñan da maior illa caribeña.
Estraña (ou non tanto) coincidencia que despois das negociacións a tres bandas entre os gobernos cubano e español, e a Igrexa cubana, para a liberación dos presos políticos (que, de momento, pasaron a ser inmigrantes comúns), e cando se anunciaron grandes cambios debido á delicada situación económica, apareza Fidel avisando de que está perfectamente (e sen chándal). Os investimentos de capital estranxeiro, en resorts e campos de golf – que por outro lado, non son os primeiros – , e o aviso de que sobra polo menos un millón de funcionarios públicos (expresión canto menos peculiar no caso cubano), non deberon sentar nada ben ao “compañero Fidel”. E a volta a escena deste, non parece ter sentado ben ao seu compañeiro irmán.
Co seu discurso, cada vez mais gastado, non só pola sua idade, senón polo repetitivo uso deste, Fidel iluminounos con un libro novo – tradución chinesa da súa biografia a dúas voces – , e co anuncio do advento da terceira guerra mundial. Lóxico que despois da segunda, sexa a terceira a seguir. É evidente, o mundo muda a un ritmo rapidísimo. Pero a tozudez de Fidel impide que Cuba mude, e a maioría dos cubanos que queren mudanza (dame igual que sexan nove ou nove millóns mentres o medo á diferenza e a falta evidente de liberdades continúe a existir), seguen “bloqueados” nos nostálxicos sixties. A desculpa imperialista serve por un tempo, pero a súa data de caducidade chegou, e as políticas na saúde non solucionan esta problemática. Ninguén sabe ata que punto o bloqueo castrista ten peores consecuencias que o yanki, ou viceversa.
Porén, é ese bloqueio da illa no tempo, o peor de todos. O ver, de forma frustrante, que a vontade de mudanza nada muda, porque un poder, tamén ancorado no tempo, non permite o diferente. O contraste de opinións só pode ter lugar no triste, cincento e estreitísimo encadramento de “socialismo, patria o muerte”. E de pouco serve consolarse con que noutro país sexa muito mellor ou pouco mellor, se non se pode dicir en alto. A Revolución, que paradoxalmente non permite o cambio social no seu nome, deixou de ser o que o seu nome indica. Só existe a palabra, pois se tornou simplemente unha institución que hai algúns lustros secuestrou o tempo e o Estado, anulando as voces discordantes de moitísimos cubanos.
Baixo o lema de que a democracia socialista en Cuba é monopartidaria porque só existe un interés, un camiño (o de Cuba, cal vai ser?), a falacia castrista subsiste sen respeitar as liberdades individuais e o pluralismo. O que é peor, reducindo o interés de Cuba a un partido, profanan tal camiño, e confunden – ou pretenden confundir – , que o interés xeral dun país é o interés do Partido Comunista. Os seguidores do castrismo teñen tamén un grandísimo problema en diferenciar que a traición ao partido, non significa traición á patria , e que a fidelidade ao socialismo, non é o mesmo que o amor a Cuba. Estas confusións, ou ilusións provocadas, acontecen con frecuencia cando o movimento revolucionario se apropia sen límites de todos os instrumentos e estruturas do Estado. As “grandes” ideas son tratadas mellor que as propias persoas. E a Revolución, coma se estivese tamén en chándal, se acomoda neses lugares a vivir do conto que debía ser e nunca foi.

Desporto de verão


Para os que gostem de desporto. O mês passado fiz uma descoberta: o beach volleyball. Desporto bonito, dinâmico, rápido, espectacular, longe de aborrecer, e que exige uma grande preparação física. Ademais de irradiar essa boa onda característica da praia, do verão. Divertido entre amigos, peguem numa rede e sempre em frente!Estão a ser as provas do World Tour, a semana passada na Áustria (país sem praia, mas esse é um pormenor), e esta semana na Polônia. . Na foto, as “atletíssimas” brasileiras Juliana e Larissa, indiscutíveis campeãs do mundo durante um lustro. Boas notícias para o mundo do desporto (ou boas notícias para mim e os que gostem!)

Touradas e touros

Non son un grande fan das touradas, pero creo que tenhen o seu aquel. Simplemente, non penso que sexa algo tan simple como unha tortura animal. A maior parte dos meus amigos está en contra delas, a pesar de que algún deles manifesta a súa opinión empachándose de churrasco. Discuto con eles, e na verdade non tenho muitos argumentos contra a súa opinión. Soamente creo que as corridas tenhen algo mais, ainda que non podo dicir o porqué, xa que pode soar a lingua poética ou metafísica pouco racional para os abolicionistas que só entenden de ciencia e razón (e porque o tema dos touros xa comeza a cheirar).
O que me pregunto, e que non sei ben ainda, é se a xente (os deputados creo que xa se sabe) acepta esta proposta do prohibición das corridas como unha actitude normal perante a violencia nas touradas (ou a tortura animal, como algúns din), ou se a prohibición responde á eliminación de símbolos espanhois na Catalunha. O certo é que as corridas tenhen tanta tradición na Catalunha – sendo o Monumental de Barcelona un clásico indiscutíble – como noutros muitos lugares na metade sur da península ibérica, incluindo Portugal (onde non matan o touro durante a corrida). E tamén foron cataláns (portando bandeiras catalanas), non foron nin madrilenos nin galegos, os que saíron coas súas bandeiras a manifestarse a favor da grande “arte” taurina na véspera da votación no Parlament. Non sei quen politizou mais, se os uns ou os outros. É lóxico que quen pensa que as touradas son unha tortura se aborreza con elas. Mais tamén é lóxico que quen viva delas, ou vexa nelas algo superior ou diferente ao maltrato, fique triste coa súa prohibición.
Unha cousa é certa, e non podo evitar dicila. Ninguén conhece mellor aos touros que as persoas que dedican a súa vida para preparalos (atrévome a dicir, con carino moi especial) para ese a e día de “festa e morte”. Para moitos, é difícil de ver e de entender este vínculo, e de propósito ou non, queren destruílo pola súá incomprensibilidade. Non só a prohibición acaba coa vida dos touros, senón coas perspectivas da xente que os cuida ata aquela data fatídica, que son as persoas que mellor os conhecen. Non podo evitarme preguntar que será de todos eles.
Nunca fun a unha praza de touros. E prefiro subir a laxa da Moa en Carnota que ir ver unha corrida de touros em Pontevedra – que por outro lado debería ver para opinar con mais rigor. Pero gústame a liberdade, e gústame tamén que as persoas sexan coherentes coas súas opinións: ninguén conhece e cuida mellor eses animais cornudos (os touros) que quen os prepara por anos. A maioría das galinhas non pasan mellor sorte durante as súas vidas.